Gemmae.pl - Rosiczki pigmejskie czyli owadożerne miniaturki

Wstęp

Rosiczki pigmejskie są grupą roślin pochodzących głównie z południowo-zachodniej Australii. (Z drobnym wyjątkiem dla D. meristocaulis) Jak sama nazwa wskazuje, są to rośliny niewielkich rozmiarów (1-2cm średnicy). Zależnie od gatunku, będą to okazy rozetowe lub o pokroju bardziej wzniosłym. Podobnie jak inne rośliny tego typu, posiadają pułapki łowne, rosną, kwitną oraz wydają nasiona. Istotnym elementem odróżniającym je od innych rosiczek jest fakt, że w odpowiednich warunkach wytwarzają przylistki (pąki) przetrwalnikowe (gemmae). Pozwalają im one na rozmnażanie bezpłciowe. Dzięki temu mogą w krótkim czasie rozprzestrzeniać się na sporym obszarze. Większość tych roślin występuje na terenach względnie wilgotnych, co nie jest raczej zaskoczeniem w przypadku rosiczek. Są bardzo łatwe w uprawie. Bywają niepozorne. Z drugiej strony można spotkać też gatunki wyjątkowo fotogeniczne. Wszystko zależy od warunków w jakich możemy je zobaczyć. Czasem do pełnego wybarwienia, wymagają dość sporej ilości światła. Jednak jest to cena, którą warto zapłacić. Zwłaszcza ze względu na to, że większa grupka tych dobrze wybarwionych roślin będzie wyglądała bajecznie... W kwestii światła nie są wybredne. Mimo wszystko jednak najlepszym rozwiązaniem będzie światło naturalne. Ze względu na rozmiar, są częstymi gośćmi w terrariach. Z drugiej strony spokojnie radzą sobie też w uprawie doniczkowej na zewnątrz. Istotne jest ich zabezpieczenie przed miejscową fauną. Ze względu na ich egzotyczny wygląd, bardzo szybko budzą niezdrowe zainteresowanie swoich ptasich sąsiadów. Australia jest dość zróżnicowanym terenem. Obszar gdzie występują te gatunki jest spory. Możemy więc spotkać okazy bardzo wytrzymałe, budzące grozę wśród okolicznych owadów. Zdarzają się też trochę bardziej wybredne, dumnie wabiące co lepsze owadzie kąski. Bez względu jednak na to, najbardziej powszechne i najprostsze w uprawie gatunki idealnie nadają się do kolekcji hobbystycznej. Są w stanie wytrzymać krótkotrwałe spadki temperatury w okolice 0oC.

Gatunki

Drosera allantostigma Drosera australis (pink flower, red veins) Drosera citrina Drosera dichrosepala Drosera gibsoni Drosera helodes x pulchella Drosera lasiantha Drosera lasiantha x callistos Drosera leucostigma (red plants) Drosera leucostigma (yellow plant) Drosera mannii Drosera mannii x omissa Drosera micrantha Drosera minutiflora Drosera nitidula Drosera occidentalis {Bermullah} Drosera occidentalis {Cape Le Grande} Drosera occidentalis {Frenchman Peak} Drosera occidentalis {Mount Cooke} Drosera occidentalis {Warriup} Drosera omissa x pulchella Drosera patens Drosera platystigma Drosera pulchella (35B) Drosera pulchella (44A) Drosera pulchella (52A) Drosera pulchella (58B) Drosera pulchella (All Green) Drosera pulchella (Orange flower) Drosera pulchella (Pink flower) Drosera pulchella {Bakers Junction} Drosera pulchella {Big Brook} Drosera pulchella {Cape Le Grande} Drosera pulchella {Coalmine Beach} Drosera pulchella {Mount Cooke} Drosera pulchella {Scott River} Drosera pygmaea {Broadwater NP} Drosera pygmaea {Cranbrook} Drosera pygmaea {Kai Iwi Lakes} Drosera pygmaea {Kangaroo Island} Drosera pygmaea {Kumeu} Drosera pygmaea {Little Bay} Drosera pygmaea {Mount Lofty} Drosera pygmaea {New Zealand} Drosera pygmaea {Sydney} Drosera pygmaea {Tasmania} Drosera roseana Drosera sargentii Drosera verructa {Bettys Beach} Drosera verructa {Two Peoples Bay} Drosera x Badgerupii Drosera x Badgingarra Drosera x Carbarup Drosera x Legrandii Drosera x Sidjamesii

Drosera allantostigma

Drosera allantostigma to jeden z ciekawszych gatunków rosiczek pigmejskich, występujący w zachodniej części Australii, na piaszczystych równinach i stromych zboczach w regionie Perth oraz Albany. Tworzy zwarte, twarde rozetki o średnicy 1-2 cm, z drobnymi, lepkimi włoskami gruczołowymi, które skutecznie wychwytują niewielkie owady. Charakteryzuje się dość grubszymi listkami, które są różowozielone, z wyraźnym unerwieniem, nadającym im delikatny połysk. Kwiaty pojawiają się wczesną wiosną, są jasnoróżowe z delikatnym, ciemniejszym unerwieniem. Każda roślina produkuje liczne gemmae – drobne pąki spoczynkowe, które leżą na powierzchni podłoża i przetrzymują gorące, suche lato oraz krótkotrwałe przymrozki do -5°C. W uprawie domowej jest średnio trudna. Nie mam pewnych informacji czy bezwzględnie wymaga okresu spoczynku, jednak w moich warunkach dość dobrze zareagowała na taki okres. Możliwe więc, że jest to gatunek wymagający sezonowej zmiany warunków. W naturze rośnie w półcieniu niskiej roślinności, na kwaśnych, bardzo przepuszczalnych piaskach z dodatkiem minimalnej ilości torfu. W uprawie najlepsze wyniki daje w zimnych, wilgotnych zimach i przy niemalże całkowitym przesuszeniu latem.

Mapka występowania drosera allantostigma

Drosera australis (pink flower, red veins)

Drosera australis, a właściwie Drosera occidentalis var. australis, to odmiana pigmejska znaleziona w rejonie Albany i Fitzgerald River National Park w południowo-zachodniej Australii. Podobnie jak jej krewniacy, jest jednym z mniejszych gatunków rosiczek. Tworzy rozetki o średnicy około 2 cm, z liśćmi pokrytymi drobnymi, czerwonymi włoskami gruczołowymi, które efektywnie wychwytują niewielkie owady. Kwiaty rozwijają się od późnej zimy do wczesnej wiosny, są różowe z wyraźnym, czerwonym unerwieniem, co nadaje im niepowtarzalny wygląd. Jej szybkość wzrostu jest umiarkowana. Listki wybarwiają się na mocno bordowy kolor, szczególnie przy dobrym oświetleniu. Świetnie prezentuje się w zwartych grupkach. Przywoływany tu wariant kwitnie na jasnoróżowy kolor z wyraźnym bordowym paskiem przebiegającym przez środek płatka. Pędy kwiatowe są dość niewielkie, wieńczy je zwykle kilka bardzo drobnych kwiatków. W warunkach domowych można uzyskać płodne nasiona tego gatunku. Roślina wytwarza gemmae, które spoczywają na podłożu przez suche lato i wytrzymują przymrozki do -7°C. Nie wymaga okresu spoczynku, choć czasem spowalnia wzrost w naturalnym cyklu. Jest to jeden z łatwiejszych i mniej wymagających gatunków w hodowli, idealny jako podstawa podczas tworzenia kolekcji rosiczek.

Drosera citrina

Drosera citrina rośnie na przybrzeżnych wydmach i wilgotnych piaskach między Mandurah a Albany w południowo-zachodniej Australii. Jest to całkowicie wyjątkowy, jeden z niewielu gatunków rosiczek wytwarzających kwiaty w kolorze żółtym, co czyni go bardzo poszukiwanym w kolekcjach. Tworzy zwarte rozetki o średnicy 1-2 cm, z liśćmi gęsto pokrytymi włoskami gruczołowymi wydzielającymi lepką substancję do chwytania owadów. Kremowo-żółte kwiaty pojawiają się wczesną wiosną, wydzielając silny, owocowy zapach. Dość wybiorczo wytwarza gemmae, co może utrudniać jej rozmnażanie. Gatunek bezwzględnie wymaga spoczynku zimowego, z którego kiepsko się wybudza. Ogólnie jest to gatunek dla bardziej zaawansowanych hodowców. Jeśli chodzi o ilość kwiatów, to jest ich zwykle kilka na każdym pędzie. Jeszcze nigdy nie udało mi się doprowadzić tej rosiczki do wytworzenia nasion po przekwitnięciu. Gatunek produkuje gemmae, które rozmieszczone na powierzchni podłoża przetrwają suszę i krótkotrwałe przymrozki do -5°C. Preferuje pełne słońce lub lekkie półcienie, kwaśne, przepuszczalne podłoże torfowo-piaskowe oraz okresowe podlewanie zimą. W naturze korzysta z chłodnych, wilgotnych zim i gorących, suchych lat, przechodząc w okres spoczynku.

Drosera dichrosepala

Drosera dichrosepala występuje na piaszczystych stokach i w zacienionych jarach Fitzgerald River National Park w południowo-zachodniej Australii. Jest to gatunek o częściowo wzniosłej budowie, co stanowi jego charakterystyczną cechę. Tworzy rozetki osiągające 1-2 cm średnicy, a liście przybierają atrakcyjny rudo-czerwony odcień, szczególnie przy dobrym oświetleniu. Jako jeden z niewielu przedstawicieli rosiczek o wzniosłym pokroju, świetnie radzi sobie w warunkach domowych, co czyni go wartościowym nabytkiem dla kolekcjonerów. Wytwarza drobne, białe kwiatki, które pojawiają się wczesną wiosną na krótkich szypułach. Na jednym pędzie kwiatowym rozwija się po kilka kwiatów, co tworzy efektowny widok podczas kwitnienia. Gemmae tego gatunku są odrobinę grubsze niż u innych rosiczek pigmejskich, dzięki czemu roślina jest w stanie przetrwać o wiele dłuższy czas od zbiorów do posadzenia, co jest istotną zaletą przy wymianie między kolekcjonerami. Uwaga: jest to gatunek 'strzelający’ – podczas zbiorów gemmae warto robić to ostrożnie, ponieważ dojrzałe przetrwalniki potrafią odskakiwać na większą odległość, co może utrudniać ich pozyskiwanie. Po okresie kwitnienia roślina tworzy gemmae, które zabezpieczają ją przed suszą i przymrozkami do -6°C. Nie mam doświadczenia jeśli chodzi o zbiór nasion tego gatunku – na dzień dzisiejszy nie udało mi się jeszcze takich uzyskać. W uprawie preferuje kwaśne, dobrze drenujące podłoże torfowo-piaskowe oraz stanowisko w półcieniu.

Drosera gibsoni

Kolejny ze wzniosłych gatunków. Trochę trudniejszy w uprawie. Wymaga spoczynku, jednak dość dobrze się wybudza. Wytwarza dość grube gemmae. Łatwe w zbiorze i transporcie. W okresie kwitnienia, wypuszcza pęd kwiatowy zakończony kilkoma pąkami. Każdy z nich zaś zakwita na wyjątkowy, fioletowy kolor. Możliwe jest uzyskanie płodnych nasion, jednak jest to dość trudne, zaś same nasiona są większe w porównaniu do analogicznych wytwarzanych przez podobne gatunki.

Drosera helodes x pulchella

Drosera helodes × D. pulchella to niebanalna krzyżówka dwóch wyjątkowych gatunków rosiczek pigmejskich. Tworzy rozetki osiągające 1-2 cm średnicy, a włoski gruczołowe mają barwę od czerwonej do żółtawej. Kwiaty w odcieniach różu i bieli pojawiają się wczesną wiosną. Ze względu na unikalność obu gatunków rodzicielskich jest idealną pozycją dla osób poszukujących okazu wyjątkowo nietypowego do swojej kolekcji. Odznacza się dość znoślnym tempem wzrostu. Ponieważ jednym z 'rodziców’ jest Drosera pulchella, krzyżówka dziedziczy po niej wysoką wytrzymałość, co czyni ją dobrym wyborem do kolekcji typowo parapetowych. Roślina produkuje gemmae, które zabezpieczają przed suszą i przymrozkami do -6°C. Istnieje dość niewielka szansa na to, aby ten gatunek był w stanie wytwarzać płodne nasiona, nawet w formie czysto badawczej. Jedyną opcją rozmnażania pozostają więc gemmae. W naturze występuje na przybrzeżnych piaskach południowo-zachodniej Australii; w uprawie wskazana jest mieszanka torfu z piaskiem i zimne, wilgotne zimy.

Drosera lasiantha

Drosera lasiantha to jeden z wyjątkowych, fioletowo kwitnących gatunków rosiczek pigmejskich. Występuje na wilgotnych łąkach i obrzeżach Jarrah Forest w południowo-zachodniej Australii. Tworzy rozetki osiągające do 2 cm średnicy, z liśćmi pokrytymi długimi, gęsto rozmieszczonymi włoskami gruczołowymi skutecznie wychwytującymi owady. Charakterystyczną cechą jest owłosiony pęd kwiatowy, zwieńczony kilkunastoma fioletowymi kwiatami, które pojawiają się wczesną wiosną. Wytwarza dość spore gemmae, choć jest ich stosunkowo niewiele. Gatunek ten nie jest zbyt często spotykany w hobbistycznej uprawie i jest nieco trudniejszy w prowadzeniu. W kwestii spoczynku zimowego sprawa jest niejednoznaczna, ale doświadczenia wskazują, że reaguje dobrze na taki okres. Pomimo bardziej południowego terenu występowania, gatunek nie odznacza się zbyt dużą tolerancją na mróz – wytrzymuje przymrozki do około -7°C, ale w uprawie najlepiej nie narażać go na temperatury poniżej 0°C na dłuższy okres. W naturze preferuje półcień na kwaśnym, stale wilgotnym podłożu.

Drosera lasiantha x callistos

Hybryda Drosera lasiantha × D. callistos łączy cechy obu gatunków rodzicielskich w interesujący sposób. Pod względem pokroju bliższa jest Drosera callistos. Tworzy zwarte rozetki do 2 cm średnicy, z gęsto rozmieszczonymi włoskami gruczołowymi produkującymi lepki sok do chwytania owadów. Kwiaty pojawiają się wczesną wiosną w odcieniach bieli i różu. Nie miałem jeszcze okazji zobaczyć jak dokładnie wyglądają kwiaty tej krzyżówki, ale przywołując cechy rodziców, należy spodziewać się czegoś wyjątkowego. W mojej kolekcji jest jedną z najwolniej rosnących rosiczek, co nie wpływa jednak na jej ogólną kondycję. Przy dużym nasłonecznieniu pułapki wybarwiają się na intensywny różowo-bordowy kolor, co stanowi znaczącą wartość estetyczną. Hybryda wytwarza gemmae, które chronią przed suszą i przymrozkami do -7°C. W naturze występuje w półcieniu nadmorskich zarośli; w uprawie wskazana jest mieszanka torfu z piaskiem i zimne, wilgotne zimy.

Drosera leucostigma (red plants)

Czerwono wybarwiająca się wersja drosera leucostigma. Zakwita na biały kolor. Pędy wytwarzają po kilka kwiatów. W dobrych warunkach można uzyskać z niej w pełni wykształcone nasiona, jest ich zwykle bardzo niewiele. Podobnie trochę jak w przypadku gemmae, które są niewielkie, pozostając przy tym jednak dość grube. Gemmae tego gatunku szybko wypuszczają korzenie, a przynajmniej dzieje się tak przy dodatnich temperaturach. Dobrym pomysłem jest więc nie zwlekać z ich zasadzeniem, po otrzymaniu ich w formie przesyłki. W porównaniu z innymi gatunkami wybarwiającymi się na czerwono, nie jest jakoś szczególnie atrakcyjny.

Drosera leucostigma (yellow plant)

Będzie to chyba jedna z moich ulubionych odmian rosiczek pigmejskich. Rośliny nie mają w sobie czerwonego pigmentu przez co przy dużej ilości światła nabierają żółtawego koloru. Podobnie jak czerwona wersja, także i ta kwitnie na biało, wypuszczając pędy zakończone grupką kwiatów. W tym wypadku problem z szybkością kiełkowania wygląda bardzo podobnie. Bez wątpienia jednak warto zainteresować się tym gatunkiem. Szczególnie kolekcjonując nietypowe odmiany. W moich warunkach wymagała okresu spoczynku. Średnio dobrze się z niego wybudzała.

Drosera mannii

Do złudzenia przypomina drosera pulchella. Wytwarza jednak o wiele bardziej nietypowe kwiaty. Gatunek ten przez dość długi czas nie był nigdzie dostępny. Dobrze radzi sobie w warunkach hobbystycznych. Rośnie dość stabilnie. W kwestii spoczynku, jest przewidywalny. W momencie gdy zobaczymy, że rośliny spowalniają wzrost, można to potraktować jako sygnał do rozpoczęcia takiego procesu. Pułapki tego gatunku wybarwiają się na wyjątkowo ładny odcień czerwieni.

Drosera mannii x omissa

Chyba najbardziej wytrzymała krzyżówka z jaka miałem do czynienia. Rośliny są wyjątkowo duże jak na gatunek pigmejski. Mają pokrój rozetowy. Bardzo późno wytwarza gemmae. Są one dobrze wykształcone, zawsze jest ich sporo.

Drosera micrantha

Drosera micrantha (wcześniej znana jako Drosera paleacea) to niezwykle drobna rosiczka, która nawet wśród gatunków pigmejskich wyróżnia się miniaturowymi rozmiarami. Ma odrobinę wzniosły pokrój z rozetkami o średnicy zaledwie 1-1,5 cm. Liście są zielone, przyozdobione czerwonym unerwieniem i pokryte licznymi włoskami gruczołowymi. Kwitnie na biało, a pędy kwiatowe są średniej wielkości. Kwiaty zebrane są w grona i jest ich bardzo dużo. Nie udało mi się jeszcze uzyskać jej nasion, ale w przypadku gemmae nie było większych problemów. Gemmae są niewielkie i podczas zbiorów mają tendencję do odskakiwania, co może utrudniać ich pozyskiwanie. Po przeprowadzeniu prób utrzymania jej bez okresu spoczynku, uzyskałem niezadowalające efekty. Sądzę więc, że w przypadku tej odmiany okres spoczynku jest niezbędny dla prawidłowego rozwoju. Podczas tego okresu roślina potrafi wytrzymać krótkotrwałe przymrozki do około -6°C, szczególnie gdy podłoże jest względnie suche. W uprawie preferuje kwaśne, dobrze przepuszczalne podłoże torfowo-piaskowe i stanowisko w półcieniu.

Drosera minutiflora

Drosera minutiflora (dawna Drosera parvula) to drobna rosiczka pigmejska, która kwitnie na kolor biały, z charakterystyczną czerwoną kropką na płatkach. Pędy kwiatowe są dość duże w porównaniu do wielkości rośliny, zwykle jest ich kilka, a na każdym znajduje się spora grupa kwiatów. Tworzy niewielkie rozetki o średnicy około 1-2 cm, pokryte drobnymi włoskami gruczołowymi, które efektywnie chwytają małe owady. Gatunek ten bezwzględnie wymaga okresu spoczynku zimowego, gdyż w naturalnych warunkach przystosował się do cyklu wilgotnych, chłodnych zim i suchych, gorących lat. Znosi ten okres średnio dobrze, podobnie jest też z późniejszym wybudzeniem. W uprawie domowej wymaga podłoża torfowo-piaskowego o niskim pH, dobrego drenażu oraz jasnego stanowiska, ale nie bezpośredniego słońca. Wytrzymuje przymrozki do około -6°C, pod warunkiem że podłoże pozostaje relatywnie suche. Gemmae tej rosiczki są drobne, ale dobrze wykształcone i odporne na transport.

Drosera nitidula

Drosera nitidula to jedna z najbardziej charakterystycznych rosiczek pigmejskich, rozpoznawalna dzięki swoim unikalnym cechom. Tworzy zwarte rozetki o średnicy 1-2 cm, a liście są pokryte licznymi włoskami gruczołowymi. Wytwarza bardzo charakterystyczne gemmae, które są szerokie i płaskie, co odróżnia je od innych gatunków. Zdarza się, że same gemmae wybarwiają się na czerwono, co dodaje im atrakcyjności. Kwiaty są białe, pojawiają się wczesną wiosną na niewielkich pędach kwiatowych. Na końcu każdego pędu rozwija się dosłownie kilka kwiatów. Jest jednym z gatunków, które dość wcześnie produkują gemmae w porównaniu do innych rosiczek pigmejskich. Gatunek wytwarza gemmae odporne na suszę i przymrozki do około -6°C. Jest łatwa w uprawie i z wielu względów idealnie nadaje się do hobbystycznej kolekcji, szczególnie dla początkujących hodowców. Nie jest szczególnie wymagająca jeśli chodzi o okres spoczynku, co upraszcza jej uprawę domową. W naturze rośnie na piaszczystych, wilgotnych glebach w półcieniu niskiej roślinności; w uprawie najlepsze wyniki daje w kwaśnym, dobrze drenującym podłożu torfowo-piaskowym oraz przy umiarkowanym nawodnieniu z okresowym przesuszeniem.

Drosera occidentalis {Bermullah}

Populacja Drosera occidentalis z Bermullah to szczególnie interesująca odmiana należąca do tej grupy rosiczek pigmejskich. Tworzy rozetki mierzące 1-2 cm, a liście są zielone z czerwonym unerwieniem. Cechą charakterystyczną dla przywołanej tu lokacji jest wyjątkowo długi listek, co jest nietypowe na tle pozostałych lokalizacji tego gatunku. Kwiaty są białe z różowym paskiem przebiegającym przez środek płatka, pojawiają się wczesną wiosną. Wytwarza niewielkie ilości gemmae, które samoistnie oddzielają się od rośliny matecznej, co może ułatwiać ich naturalne rozprzestrzenianie się. Gemmae są bardzo niewielkie, co może stanowić zarówno wadę, jak i zaletę. Ze względu na rozmiar, bardzo ciężko jest je zbierać, co utrudnia kontrolowane rozmnażanie. Pomimo tego dość dobrze znoszą transport, zachowując żywotność. Gatunek formuje gemmae odporne na krótkotrwałe przymrozki do -7°C. W wielu przypadkach trzeba trochę dłużej poczekać od chwili posadzenia do pojawienia się widocznych efektów wzrostu, co wymaga cierpliwości. W naturze rośnie w sezonowych zagłębieniach i mokrych glebach; w uprawie zalecany jest półcień oraz kwaśne, przepuszczalne podłoże torfowo-piaskowe. Najlepsze rezultaty daje utrzymywanie cyklu zbliżonego do naturalnego, z chłodniejszymi, wilgotnymi zimami i cieplejszymi, bardziej suchymi okresami letnimi.

Drosera occidentalis {Cape Le Grande}

Populacja Drosera occidentalis z Cape Le Grande to jedna z dwóch najczęściej spotykanych lokalizacji tego gatunku w kolekcjach. Tworzy zwarte rozetki 1-2 cm na płaskich, skalistych występach. Liście są zielone z czerwonymi zakończeniami. Kwiaty są białe, podobnej wielkości jak u innych populacji, jednak różnią się bardziej rozmytym paskiem przebiegającym przez środek płatka, co jest charakterystyczne dla tej lokalizacji. Rośnie średnio szybko, wytwarzając stabilne przyrosty. Gemmae są bardzo niewielkie, co znacząco utrudnia ich zbiór i wymaga dużej cierpliwości. Gatunek wytwarza gemmae odporne na mróz do -7°C. Same rośliny wybarwiają się na wyjątkowy, intensywnie czerwony kolor, co doskonale kontrastuje z wełniastym stożkiem wzrostu w centrum rozetki. Jest to cecha szczególnie ceniona przez kolekcjonerów. W uprawie wymaga kwaśnego, dobrze drenującego podłoża i pełnego słońca dla uzyskania najintensywniejszego wybarwienia. Gatunek ten preferuje zimne, wilgotne zimy i suche, gorące lata, zgodnie z naturalnym cyklem występującym w jego rodzimym siedlisku. W porównaniu do innych lokantów tego gatunku, populacja Cape Le Grande wydaje się nieco wolniej rosnąć, ale wykazuje wyższą odporność na wahania temperatur.

Drosera occidentalis {Frenchman Peak}

Populacja Frenchman Peak tworzy zwarte rozetki 1-2 cm na granitowych skalnych występach w rejonie Fitzgerald River National Park. Jest to jedna z nietypowych lokalizacji Drosera occidentalis, charakteryzująca się kwiatami w kolorze lekko łososiowym. Liście są zielone z czerwonym unerwieniem, a sama roślina kwitnie bardzo obficie wczesną wiosną. Gatunek formuje gemmae odporne na krótkotrwałe przymrozki do -7°C, co czyni go stosunkowo odpornym w porównaniu do innych gatunków pigmejskich. W uprawie preferuje stanowiska w pełnym słońcu i kwaśne, dobrze drenujące podłoże torfowo-piaskowe. Jest niezbyt często spotykana w kolekcjach, co zwiększa jej wartość dla kolekcjonerów. W naturze występuje w cyklu chłodnych, wilgotnych zim i gorących, suchych lat.

Drosera occidentalis {Mount Cooke}

Populacja Drosera occidentalis z Mount Cooke (Darling Range) to w ostatnim czasie bardzo nietypowa lokalizacja, która zyskuje na popularności wśród kolekcjonerów. Tworzy rozetki mierzące 1-2 cm, a liście są drobne i zielone. Ciekawe jest to, że nie odznacza się jakimiś wyjątkowymi cechami morfologicznymi, przez co jest trudna do odróżnienia bez dokładnej analizy. Być może właśnie dlatego jest tak interesująca – stanowi wzorcowy przykład gatunku, dokładnie odzwierciedlający opisy jakie można znaleźć w nielicznych publikacjach naukowych. Podobnie jak rośliny z pozostałych lokalizacji, także i ta wybarwia się na mocno czerwony kolor w warunkach dobrego oświetlenia. Ma odrobinę szybsze tempo wzrostu w porównaniu do innych populacji. Kwiaty są białe, rozwijają się wczesną wiosną. Gatunek wytwarza gemmae odporne na przymrozki do -7°C. Możliwe jest zebranie w pełni wykształconych nasion tego gatunku, choć bardzo kiepsko kiełkują, co utrudnia rozmnażanie tą drogą. Najlepszym rozwiązaniem pozostaje więc propagacja przy pomocy gemmae. W naturze występuje na granitowych stokach; w uprawie zalecane stanowisko w pełnym słońcu i kwaśne, dobrze drenujące podłoże torfowo-piaskowe. Dla optymalnego wzrostu wymaga zimnych, wilgotnych zim i suchych, ciepłych lat.

Drosera occidentalis {Warriup}

Populacja Drosera occidentalis z Warriup to druga z najczęściej spotykanych lokalizacji tego gatunku w kolekcjach. Występuje w sezonowych zagłębieniach i mokrych glebach regionu Peel w zachodniej Australii. Tworzy rozetki 1-2 cm, a liście są pokryte włoskami gruczołowymi. Kwiaty tej populacji, podobnie jak u Cape Le Grande, mają bardzo mocno rozmyty różowy pasek przebiegający przez środek płatka, co stanowi jej charakterystyczną cechę. Pędy kwiatowe okazów z tej lokacji bywają niższe niż analogiczne u innych populacji. Gemmae często wybarwiają się na kolor czerwony, a bywa nawet, że stają się brązowe, co jest rzadko spotykane u innych rosiczek. Dość dobrze zawiązują nasiona – pod tym względem bywało ich chyba najwięcej w porównaniu do pozostałych lokacji. Gatunek wytwarza gemmae odporne na suszę i przymrozki do -6°C. Nie jest wymagający pod względem okresu spoczynku – nie zauważyłem zbytnich różnic pomiędzy roślinami, które go przeszły, a tymi które nie miały takiej okazji. W uprawie zalecany półcień oraz kwaśne, przepuszczalne podłoże torfowo-piaskowe. Najlepsze rezultaty daje utrzymywanie cyklu zbliżonego do naturalnego, z wyraźnymi zmianami warunków między sezonami, choć wykazuje większą elastyczność w tym zakresie niż inne lokalizacje.

Drosera omissa x pulchella

Hybryda Drosera omissa × D. pulchella to kolejna fascynująca krzyżówka rosiczek pigmejskich, która występuje na nadmorskich piaskach w Fitzgerald River National Park. Jest to jedna z lepiej przystosowanych do warunków parapetowych rosiczek, co czyni ją idealną dla początkujących hodowców. Tworzy rozetki mierzące 1-2 cm, a liście są zielonawe z czerwonym unerwieniem. Kwiaty są różowo-białe o średnicy kilku milimetrów, jest ich zawsze od kilku do kilkudziesięciu na jednym pędzie, co tworzy efektowny widok podczas kwitnienia. Źle znosi przymrozki, wykazując niższą odporność na niskie temperatury niż gatunki rodzicielskie. Gemmae tego gatunku mają charakterystyczny kształt przypominający przeciętą na pół kulkę, co jest cechą wyróżniającą. Dobrze znoszą transport, zachowując wysoką żywotność. Bardzo szybko się ukorzeniają i rozpoczynają wzrost po posadzeniu, co jest dużą zaletą. Gatunek formuje gemmae odporne na suszę i krótkotrwałe przymrozki do -6°C. W uprawie zalecane stanowisko półcieniste oraz kwaśne, przepuszczalne podłoże torfowo-piaskowe. Najlepsze wyniki daje utrzymywanie cyklu zbliżonego do naturalnego, z chłodniejszymi, wilgotnymi zimami i cieplejszymi, bardziej suchymi okresami letnimi, ale ze względu na wyższą wrażliwość na przymrozki, zaleca się ochronę przed spadkami temperatur poniżej 0°C.

Drosera patens

Drosera patens, gatunek pierwotnie znany pod nazwą Drosera nitidula subsp. omissa, występuje na piaszczystych torfowiskach i wilgotnych, otwartych przestrzeniach w południowo-zachodniej Australii. Tworzy rozetki mierzące 1-2 cm, a liście są pokryte włoskami gruczołowymi. Wytwarza kwiaty w kolorze białym, które pojawiają się wczesną wiosną na krótkich szypułach. Rośliny mają pokrój rozetowy, w wielu przypadkach widać ich płaską budowę, z liśćmi przylegającymi do podłoża, co jest cechą charakterystyczną. Gemmae tego gatunku chyba najczęściej wybarwiały się u mnie na czerwono, co czyni je bardziej atrakcyjnymi wizualnie. W moich warunkach nie przeprowadzałem okresu spoczynku dla tych roślin. Zniosły to średnio dobrze, możliwe więc, że taki spoczynek jest tu jednak wskazany dla optymalnego rozwoju. Ponownie podkreślę, że gemmae tego gatunku mają charakterystyczny trójkątny kształt, co wyraźnie odróżnia je od innych rosiczek. Dobrze znoszą transport, zachowując wysoką żywotność. Gatunek formuje gemmae odporne na suszę i krótkotrwałe przymrozki do -6°C. W uprawie zalecany półcień i mieszanka torfu z piaskiem. Najlepsze rezultaty daje uprawa w cyklu zbliżonym do naturalnego, z chłodniejszymi, wilgotnymi zimami i cieplejszymi, suchszymi okresami letnimi, choć wykazuje pewną elastyczność w dostosowywaniu się do warunków.

Drosera platystigma

Drosera platystigma to oryginalny gatunek rosiczki pigmejskiej, wyróżniający się kwiatami w kolorze pomarańczowym z charakterystycznym czarnym środkiem, co jest niezwykle rzadką cechą. Tworzy rozetki mierzące 1-2 cm, a liście są pokryte włoskami gruczołowymi. Pod wieloma względami jest bardzo podobna do Drosera pulchella, z którą dzieli wiele cech morfologicznych, jednak różni się znacząco wyglądem kwiatów. Nie wymaga okresu spoczynku zimowego, co czyni ją łatwiejszą w uprawie domowej. Każda z roślin wytwarza kilka pędów kwiatowych, zakończonych grupką kwiatów, które pojawiają się wczesną wiosną. Zdarza się, że przy dobrym oświetleniu wybarwia się na czerwono praktycznie w całości, co zwiększa jej atrakcyjność. Wytwarza bardzo dużo gemmae, kształtem przypominających wrzeciono, co jest cechą charakterystyczną dla tego gatunku. Gatunek formuje gemmae odporne na suszę i przymrozki do -6°C. Na ten moment nie udało mi się jeszcze uzyskać nasion tego gatunku, co sugeruje pewne trudności w rozmnażaniu generatywnym w warunkach domowych. W naturze preferuje kwaśne, dobrze drenujące podłoże i stanowisko w półcieniu. Najlepsze rezultaty daje uprawa w mieszance torfu z grubym piaskiem, która zapewnia odpowiednią przepuszczalność i kwasowość podłoża, oraz umiarkowane nawadnianie z okresowym przesuszeniem.

Drosera pulchella (35B)

Drosera pulchella (35B) to jedna z najpopularniejszych odmian rosiczek pigmejskich o szerokich listkach. Kod RHS 35B w palecie barw Royal Horticultural Society określa głęboki purpurowy róż kwiatów, który jest charakterystyczny dla tej odmiany. Tworzy zwarte rozetki o średnicy 1-2 cm, a liście są ciemnoczerwone i pokryte włoskami gruczołowymi skutecznie wychwytującymi owady. Odznacza się pokrojem rozetowym, z liśćmi równomiernie rozłożonymi i tworzącymi regularną formację. Jest bardzo łatwa w uprawie, co czyni ją idealną dla początkujących hodowców. Nie wymaga okresu spoczynku zimowego, co dodatkowo upraszcza jej prowadzenie. Produkuje spore ilości gemmae, które są odporne na suszę i przymrozki do -6°C. Możliwe jest też uzyskanie płodnych nasion, co daje dodatkowe możliwości rozmnażania. Wariant 35B kwitnie na odrobinę blady pomarańczowy kolor, co tworzy interesujący kontrast z ciemną barwą liści. W naturze występuje na kwaśnych, przepuszczalnych piaskach w pełnym słońcu; w uprawie zalecana jest mieszanka torfu z grubym piaskiem i jasne stanowisko. Najlepsze rezultaty daje utrzymywanie cyklu zbliżonego do naturalnego, z chłodniejszymi, wilgotnymi zimami i cieplejszymi, bardziej suchymi okresami letnimi, choć ze względu na swoją wyjątkową adaptacyjność, dobrze znosi również bardziej jednolite warunki uprawowe.

Drosera pulchella (44A)

Drosera pulchella (44A) to kolejny fascynujący wariant kolorystyczny tego popularnego gatunku rosiczki pigmejskiej. Kod RHS 44A wskazuje na jasnożółtą barwę płatków kwiatowych, co stanowi główną cechę rozpoznawczą tej odmiany. Tworzy rozetki o średnicy 1-2 cm, a liście są zielonkawe z nasilonym czerwonym unerwieniem, szczególnie widocznym przy dobrym oświetleniu. Jest to wariant wyróżniający się czerwonym wybarwieniem, zarówno pod względem kwiatów, jak i pułapek, co czyni go jednym z bardziej wyjątkowych w grupie rosiczek pigmejskich. Świetnie radzi sobie w uprawie hobbystycznej, nie sprawiając większych problemów pielęgnacyjnych nawet początkującym hodowcom. Wytwarza duże ilości gemmae, które są odporne na suszę i przymrozki do -6°C. Nie wymaga zimowania, a sam proces wzrostu jest umiarkowanie szybki, zapewniający stabilne przyrosty. W uprawie preferuje kwaśne, dobrze drenujące podłoże oraz stanowiska w pełnym słońcu, które zapewniają najintensywniejsze wybarwienie liści i pułapek. Najlepsze rezultaty daje mieszanka torfu z piaskiem oraz umiarkowane nawadnianie z okresowym przesuszeniem, naśladujące naturalne warunki występowania – wilgotne zimy i suche lata. Jest to odmiana łatwa w prowadzeniu, wybaczająca błędy, co czyni ją dobrym wyborem dla początkujących hodowców rosiczek.

Drosera pulchella (52A)

Drosera pulchella (52A) to wyjątkowy wariant kolorystyczny tego popularnego gatunku rosiczki pigmejskiej. Kod RHS 52A odpowiada intensywnemu czerwono-pomarańczowemu odcieniowi kwiatów, co stanowi główną cechę rozpoznawczą tej odmiany. Tworzy rozetki osiągające 1-2 cm średnicy, a liście mają ciepły, czerwonawy ton, szczególnie przy dobrym oświetleniu. Jest to forma, w której mieszają się barwa różowa z pomarańczową, tworząc wyjątkową paletę kolorystyczną. W warunkach z dużym oświetleniem można zauważyć, że płatki mają odrobinę szklisty połysk, co dodaje im uroku i stanowi kolejną cechę charakterystyczną. Podobnie jak w przypadku pozostałych okazów z tego gatunku, jest bardzo łatwa w uprawie, nawet dla początkujących hodowców. Szybko się rozmnaża, zarówno przez gemmae, jak i nasiona, co daje elastyczność w propagacji. Gatunek formuje gemmae odporne na suszę i krótkotrwałe przymrozki do -7°C. Można uzyskać jej dojrzałe nasiona, choć najlepszym sposobem rozmnażania jest wykorzystanie gemmae, które są bardziej niezawodne. W uprawie najlepsze efekty daje jasne stanowisko i kwaśna mieszanka torfu z piaskiem. Wymaga umiarkowanego nawadniania z okresowym przesuszeniem, naśladującym naturalne warunki występowania – wilgotne zimy i suche lata. Jest to odmiana bardzo wdzięczna w uprawie, wybaczająca błędy, co czyni ją idealną dla wszystkich poziomów zaawansowania hodowców rosiczek.

Drosera pulchella (58B)

Drosera pulchella (58B) to kolejny wariant kolorystyczny tego popularnego gatunku rosiczki pigmejskiej. Kod RHS 58B oznacza delikatny różowo-fioletowy odcień kwiatów, który wyróżnia tę odmianę. Tworzy rozetki mające średnicę 1-2 cm, a liście są różowofioletowe, pokryte włoskami gruczołowymi. Jest to ostatni z posiadanych przeze mnie okazów w formie wariantów kolorystycznych. Kwiaty mają barwę pomarańczowo-różową, z przewagą jednak barwy pomarańczowej, co tworzy ciepłą tonację kolorystyczną. Rośnie bardzo stabilnie, wytwarzając regularne przyrosty. Nie wymaga okresu spoczynku zimowego, co znacząco upraszcza jej uprawę domową. Wytwarzane przez tę odmianę gemmae są odrobinę bardziej płaskie od gemmae pozostałych wariantów Drosera pulchella, co stanowi cechę charakterystyczną. Gatunek produkuje gemmae odporne na suszę i przymrozki do -6°C. Preferuje kwaśne podłoże i stanowiska w pełnym słońcu do lekkiego półcienia. W uprawie najlepsze rezultaty daje mieszanka torfu z grubym piaskiem oraz umiarkowane nawadnianie z okresowym przesuszeniem w cyklu naśladującym naturalne warunki występowania – wilgotne zimy i suche lata. Jest to odmiana bardzo wdzięczna w uprawie, wybaczająca błędy, co czyni ją idealną dla początkujących hodowców rosiczek.

Drosera pulchella (All Green)

Drosera pulchella (All Green) to wyjątkowa forma charakteryzująca się całkowicie zielonymi kwiatami bez wyraźnego unerwienia. Jest to najbardziej rozpowszechniona w hobbistycznej uprawie rosiczka pigmejska, ceniona zarówno ze względu na łatwość uprawy, jak i na unikalną kolorystykę. Tworzy rozetki mierzące 1-2 cm, a liście są jasnozielone i gęsto pokryte włoskami gruczołowymi. Posiada dość szerokie listki zakończone lepkimi pułapkami, skutecznie chwytającymi drobne owady. W odróżnieniu od innych gatunków spotykana jest na terenach chłodniejszych i bardziej wilgotnych, co przekłada się na jej preferencje uprawowe. Forma (All Green) pozbawiona jest czerwonego barwnika występującego w pułapkach, który jest typowy dla większości rosiczek. W mocnym świetle pułapki wybarwiają się na kolor delikatnie złoty, co stanowi unikalną cechę tej odmiany. Okaz który posiadam kwitnie na kolor jasnoróżowy, co tworzy subtelny kontrast z zielonymi liśćmi. Jest samozgodna, dlatego też dość łatwo można uzyskać jej płodne nasiona, co daje dodatkowe możliwości rozmnażania. Gemmae tego gatunku są stosunkowo niewielkie i dość płaskie, bardzo łatwo oddzielają się od rośliny matecznej, często sklejając się ze sobą podczas zbiorów. Gatunek formuje gemmae odporne na suszę i przymrozki do -6°C. W uprawie zalecana jest mieszanka torfu z grubym piaskiem i jasne stanowisko. Jest to jedna z najbardziej wdzięcznych w uprawie rosiczek pigmejskich, wybaczająca błędy i adaptująca się do różnych warunków, co czyni ją idealną dla początkujących hodowców.

Drosera pulchella (Orange flower)

Drosera pulchella (Orange flower) to bardzo prawdopodobnie najbardziej rozpowszechniona forma Drosera pulchella, którą można spotkać w hobbystycznych kolekcjach. Wariant ten posiada kwiaty o czystym pomarańczowym odcieniu, co stanowi jego główną cechę rozpoznawczą. Tworzy małe rozetki 1-2 cm, a liście są zielone z delikatnym różowym unerwieniem. Jest niezwykle odporna na kiepskie warunki uprawy – ze wszystkich gatunków rosiczek pigmejskich byłaby dla mnie numerem jeden jeśli chodzi o wytrzymałość. Doskonale znosi zarówno okresowe przesuszenie, jak i nadmierne nawodnienie, wybaczając błędy początkującym hodowcom. Jako gatunek dość późno wytwarza gemmae w porównaniu do innych rosiczek – w moim przypadku przypada to zwykle na okres stycznia. Gemmae dobrze znoszą dłuższy transport, zachowując wysoką żywotność. Roślina produkuje gemmae odporne na suszę i przymrozki do -6°C. Same rośliny nie boją się krótkotrwałych przymrozków nawet do -5 stopni Celsjusza, wykazując dobrą odporność na niskie temperatury. W uprawie preferuje pełne słońce i kwaśne, dobrze drenujące podłoże torfowo-piaskowe. Najlepsze wyniki daje utrzymywanie cyklu zbliżonego do naturalnego, z chłodniejszymi, wilgotnymi zimami i cieplejszymi, bardziej suchymi okresami letnimi, choć ze względu na swoją wyjątkową odporność, dobrze znosi również bardziej jednolite warunki uprawowe.

Drosera pulchella (Pink flower)

Forma, której kwiaty mają ciemniejszy odcień różu. Same rośliny nie wybarwiają się jednak na jakiś spektakularny kolor. Wytwarza odrobinę mniejsze gemmae od pozostałych z tego gatunku, jednak ta różnica jest wyjątkowo niewielka. Może to też wynikać z warunków w jakich trzymam rośliny. Nie wymaga okresu spoczynku. Rośnie bardzo stabilnie. Ze względu na swój nietypowy kolor także jest bardzo dobrą pozycją w kolekcji.

Drosera pulchella {Bakers Junction}

Populacja Drosera pulchella z Bakers Junction występuje na torfowiskach i wilgotnych piaskach okolic Bakers Junction w południowo-zachodniej Australii. Jest to wyjątkowa lokalizacja tego gatunku i jedna z pierwszych, do których miałem dostęp w swojej kolekcji. Tworzy rozetki o średnicy 1-2 cm, a liście są jasnozielone z czerwonym unerwieniem. Kwitnie na mocno pomarańczowy kolor, z charakterystycznym czarnym środkiem, co tworzy efektowny kontrast i zwiększa walory estetyczne rośliny. Pęd kwiatowy zwieńczony jest zwykle małą grupką kwiatów, które pojawiają się wczesną wiosną. Podobnie jak pozostałe populacje tego gatunku, rośnie bardzo stabilnie, wytwarzając regularne przyrosty przez cały sezon wegetacyjny. Wytwarza znoślne ilości gemmae, które są odporne na suszę i przymrozki do -6°C. Możliwe jest też zebranie jej dojrzałych nasion, co daje dodatkowe opcje propagacji. Nie wymaga zimowania i dobrze wytrzymuje krótkotrwałe przymrozki, co czyni ją stosunkowo łatwą w uprawie domowej. W naturze rośnie w półcieniu; w uprawie wymaga kwaśnego, przepuszczalnego podłoża torfowo-piaskowego. Najlepsze rezultaty daje utrzymywanie cyklu zbliżonego do naturalnego, z chłodniejszymi, wilgotnymi zimami i cieplejszymi, bardziej suchymi okresami letnimi, choć wykazuje dużą elastyczność i dobrze adaptuje się do różnych warunków uprawowych, wybaczając błędy początkującym hodowcom.

Drosera pulchella {Big Brook}

Populacja Drosera pulchella z Big Brook znajduje się na wilgotnych, torfowo-piaskowych glebach w dolinie rzeki. Jest to najbardziej rozpowszechniona w hobbistycznej uprawie rosiczka pigmejska, z typowymi dość szerokimi listkami, tworzącymi regularne rozetki. Ze względu na spory teren występowania, można spotkać się z wieloma jej formami barwnymi, co zwiększa jej atrakcyjność dla kolekcjonerów. Tworzy rozetki o średnicy 1-2 cm, a liście są czerwone. Ma wyraźny pokrój rozetowy, z liśćmi równomiernie rozłożonymi wokół centralnego punktu. Jest samozgodna, co oznacza, że łatwo zawiązuje nasiona po zapyleniu własnym pyłkiem, a także łatwo krzyżuje się z innymi gatunkami, dając interesujące hybrydy. Wytwarza płaskie, dość niewielkie gemmae, które lekko oddzielają się od rośliny matecznej, co ułatwia ich naturalne rozprzestrzenianie. Gatunek formuje gemmae odporne na suszę i przymrozki do -6°C. Rośliny z lokacji Big Brook kwitną na kolor różowy, choć zgodnie z informacjami znalezionymi w literaturze, spotykane są także okazy o kwiatach pomarańczowych. Istotnym faktem jest to, że pułapki wybarwiają się na wyjątkowy czerwono-różowy kolor, szczególnie intensywny przy dobrym oświetleniu. Okaz, który posiadam, kwitnie na nieco ciemniejszy odcień różu. W uprawie preferuje półcień na kwaśnym podłożu. Jest to jedna z najbardziej wdzięcznych w uprawie rosiczek pigmejskich, wybaczająca błędy i adaptująca się do różnych warunków, co czyni ją idealną dla początkujących hodowców.

Drosera pulchella {Cape Le Grande}

Populacja Drosera pulchella z Cape Le Grande National Park tworzy zwarte rozetki 1-2 cm na płaskich, skalistych występach. Jest to ciekawa lokalizacja, charakteryzująca się kwiatami w kolorze różowym, co stanowi jej główną cechę wyróżniającą. Liście są zielone z czerwonymi zakończeniami. Same kwiaty nie są wybarwione równomiernie – u nasady są jaśniejsze, zaś przy krawędzi odrobinę ciemniejsze, co tworzy subtelny gradient kolorystyczny. Cechą charakterystyczną jest szklisty połysk wewnętrznej części płatka, widoczny szczególnie przy dobrym oświetleniu. Gatunek wytwarza gemmae odporne na mróz do -7°C. Nie wymaga zimowania, co upraszcza uprawę domową. Bardzo ładnie zawiązuje nasiona, co daje dodatkowe możliwości rozmnażania. Ilość wytwarzanych gemmae jest średnia, ale za to dobrze znoszą one transport, zachowując wysoką żywotność. Pułapki roślin z tej lokacji wybarwiają się na bardzo przyjemny, czerwono-różowy kolor, szczególnie intensywny przy dobrym oświetleniu. W uprawie wymaga kwaśnego, dobrze drenującego podłoża i pełnego słońca. Najlepsze rezultaty daje utrzymywanie cyklu zbliżonego do naturalnego, z chłodniejszymi, wilgotnymi zimami i cieplejszymi, bardziej suchymi okresami letnimi, choć wykazuje dobrą adaptacyjność do różnych warunków. Jest to wartościowy dodatek do każdej kolekcji rosiczek pigmejskich ze względu na unikalne cechy kolorystyczne.

Drosera pulchella {Coalmine Beach}

Populacja Drosera pulchella z Coalmine Beach występuje na piaszczystych łachach przybrzeżnych w południowo-zachodniej Australii. Jest to kolejna lokalizacja, której kwiaty mają jasnoróżową barwę, co stanowi jej charakterystyczną cechę. Tworzy rozetki o średnicy 1-2 cm, a liście są zielonkawo-różowe. W odróżnieniu od pozostałych populacji, pułapki tej odmiany wybarwiają się na bardziej pomarańczowy odcień, co dodaje jej wizualnej atrakcyjności. Kwiaty są różowe, pojawiają się wczesną wiosną na krótkich szypułach. Forma wytwarza gemmae przetrzymujące suszę i przymrozki do -6°C. W kwestii wytrzymałości bardzo dobrze znosi przymrozki, nieco gorzej radzi sobie z dłuższą suszą, wymagając regularniejszego nawadniania niż inne populacje. Rośliny z tej lokalizacji nie są aż tak bardzo popularne w kolekcjach, choć mogą stanowić cenny nabytek ze względu na swoje unikalne cechy kolorystyczne. W uprawie preferuje pełne słońce i kwaśne podłoże torfowo-piaskowe. Najlepsze rezultaty daje utrzymywanie cyklu zbliżonego do naturalnego, z chłodniejszymi, wilgotnymi zimami i cieplejszymi, bardziej suchymi okresami letnimi. W porównaniu do innych populacji, ta wymaga nieco więcej uwagi w zakresie nawadniania, szczególnie w okresach zwiększonej suchości powietrza.

Drosera pulchella {Mount Cooke}

Populacja Drosera pulchella z Mount Cooke tworzy zwarte rozetki 1-2 cm na granitowych stokach tego charakterystycznego wzniesienia. Jest to pomarańczowa forma z odrobinę dłuższymi i węższymi płatkami kwiatowymi, co stanowi jej cechę wyróżniającą. Liście są drobne, czerwone, szczególnie intensywnie wybarwione przy dobrym oświetleniu. Jest to odmiana okazjonalnie spotykana w kolekcjach, choć dostępna wśród kolekcjonerów od bardzo dawna, co świadczy o jej trwałości i popularności. Kwiaty są białe, pojawiają się wczesną wiosną na krótkich szypułach. Rośnie bardzo dobrze, nie sprawiając większych problemów uprawowych. Gatunek wytwarza gemmae odporne na przymrozki do -7°C. Nie ma problemów z produkcją gemmae, które są niezawodnie wytwarzane, choć podobnie jak inne populacje tego gatunku, robi to stosunkowo późno w sezonie. Okres spoczynku w jej przypadku nie jest wymagany, co upraszcza uprawę domową. W uprawie najlepsze efekty daje pełne słońce i kwaśne podłoże. Najlepsze rezultaty daje utrzymywanie cyklu zbliżonego do naturalnego, z chłodniejszymi, wilgotnymi zimami i cieplejszymi, bardziej suchymi okresami letnimi, choć ze względu na swoją adaptacyjność, dobrze znosi również bardziej jednolite warunki uprawowe. Jest to wartościowy dodatek do każdej kolekcji rosiczek pigmejskich.

Drosera pulchella {Scott River}

Populacja Drosera pulchella z Scott River rośnie w sezonowych zagłębieniach i mokrych piaskach. Jest to najpopularniejsza forma tego gatunku, bardzo często spotykana w hobbistycznej uprawie ze względu na swoją wytrzymałość i atrakcyjny wygląd. Tworzy rozetki o średnicy 1-2 cm, a liście są zielono-czerwone. Okazy tego gatunku rosną w sposób ciągły, nie wchodząc w wyraźny okres spoczynku, co ułatwia ich uprawę. Jest dość wytrzymała na spadki temperatury i dobrze znosi większą wilgotność, co czyni ją idealną do uprawy parapetowej. Typową cechą tego gatunku jest łatwość rozmnażania zarówno przez nasiona, jak i gemmae, co dodatkowo zwiększa jej popularność. Gatunek wytwarza gemmae odporne na suszę i przymrozki do -6°C. Rośliny z lokacji Scott River kwitną głównie na pomarańczowo, choć zgodnie z informacjami znalezionymi w literaturze, spotykane są także okazy o kwiatach białych z ciemnym środkiem. Pułapki tej lokacji w większości są pomarańczowe, co stanowi ich charakterystyczną cechę. Jedna z linii tej lokacji, którą posiadam, kwitnie właśnie na kolor pomarańczowy. W naturze preferuje półcień na kwaśnym podłożu. Najlepsze rezultaty daje utrzymywanie cyklu zbliżonego do naturalnego, z chłodniejszymi, wilgotnymi zimami i cieplejszymi, bardziej suchymi okresami letnimi, choć ze względu na swoją wyjątkową adaptacyjność, dobrze znosi również bardziej jednolite warunki uprawowe.

Drosera pygmaea {Broadwater NP}

Populacja Drosera pygmaea z Broadwater NP występuje na wilgotnych piaskach i torfowiskach tego parku narodowego. Jest to najbardziej niesamowity z gatunków pigmejskich, który w naturze występuje na największym obszarze – od Australii po Nową Zelandię. Tworzy rozetki o średnicy 1-1,5 cm, a liście są pokryte licznymi włoskami gruczołowymi. Kwiaty są białe z delikatnym różowym odcieniem, pojawiają się wczesną wiosną na krótkich szypułach. Rośliny z tej lokalizacji rosną bardzo powoli, ale są niezwykle wytrzymałe i świetnie radzą sobie w niesprzyjających warunkach. Gatunek wytwarza gemmae odporne na przymrozki do -6°C. Gemmae wytwarzane są w niewielkich ilościach, dodatkowo są one bardzo luźno połączone z rośliną mateczną, co może utrudniać ich zbieranie. Poza tym kwitnie na dość krótkich pędach kwiatowych, zakończonych jednym kwiatem. Łatwo zebrać jej nasiona, nie ma też większych problemów z ich wysiewem, co daje dodatkowe możliwości rozmnażania. Preferuje półcień i kwaśne, dobrze drenujące podłoże torfowo-piaskowe.

Drosera pygmaea {Cranbrook}

Populacja Drosera pygmaea z Cranbrook rośnie na torfowiskach i wilgotnych piaskach okolic Cranbrook w południowo-zachodniej Australii. Jest to dość młody nabytek w mojej kolekcji, ale już wykazuje interesujące cechy. Tworzy rozetki o średnicy 1-1,5 cm, a liście są zielone z czerwonym unerwieniem. Rośnie bardzo szybko, a rośliny wybarwiają się na mocno czerwony kolor w dobrych warunkach oświetleniowych. Kwiaty są białe, pojawiają się wczesną wiosną. Kwitnie niezawodnie i obficie, co zwiększa jej walory estetyczne. Podobnie jak inne populacje tego gatunku, pęd kwiatowy zakończony jest wyłącznie jednym pąkiem. Roślina wytwarza gemmae odporne na suszę i przymrozki do -6°C. Jest bardzo wytrzymała na kiepskie warunki uprawowe, co czyni ją dobrym wyborem dla początkujących hodowców. Nie wymaga okresu spoczynku, co upraszcza jej uprawę. W uprawie wymaga półcienia i kwaśnego, torfowo-piaskowego podłoża. Najlepsze rezultaty daje utrzymywanie cyklu zbliżonego do naturalnego, z wyraźnymi zmianami warunków między sezonami.

Drosera pygmaea {Kai Iwi Lakes}

Populacja Drosera pygmaea z Kai Iwi Lakes (Nowa Zelandia) spotykana jest na wilgotnych piaskach przyjeziornych. Jest to lokant wybarwiający się na zielono, w przeciwieństwie do czerwonych form tego gatunku. Tworzy rozetki o średnicy 1-1,5 cm, a liście są jasnozielone. Kwiaty są białe z nutą różu, pojawiają się wczesną wiosną. Jest niezbyt często spotykana w kolekcjach, co zwiększa jej wartość dla kolekcjonerów. Wytwarza bardzo krótkie pędy kwiatowe, co jest cechą charakterystyczną dla tej populacji. Nie ma problemów z uzyskiwaniem nasion, choć ze względu na wysokość pędu kwiatowego, dość ciężko się je zbiera. Gemmae tego gatunku są ekstremalnie niewielkie, co może stanowić wyzwanie przy ich zbiorze. Gatunek produkuje liczne gemmae, odporne na przymrozki do -5°C. W uprawie wymaga kwaśnego, przepuszczalnego podłoża i półcienia. Najlepsze efekty daje utrzymywanie cyklu zbliżonego do naturalnego, z chłodniejszymi, wilgotnymi zimami i cieplejszymi, bardziej suchymi okresami letnimi.

Drosera pygmaea {Kangaroo Island}

Populacja Drosera pygmaea z Kangaroo Island występuje na piaszczystych wydmach i wrzosowiskach tej charakterystycznej australijskiej wyspy. Jest to kolejny z nowych nabytków w mojej kolekcji, ale już pokazuje interesujące cechy. Tworzy rozetki o średnicy 1-1,5 cm, a liście mają wyraźne czerwone unerwienie. Jest to forma wybarwiająca się na kolor czerwony, przełamujący się w stronę różu, co nadaje jej atrakcyjny wygląd. Kwiaty są białe, pojawiają się wczesną wiosną. Rośnie dość szybko i jest łatwa w uprawie, co czyni ją dobrym wyborem dla początkujących kolekcjonerów. Roślina formuje gemmae odporne na suszę letnią i przymrozki do -6°C. Na ten moment wytworzył dość niewielkie ilości gemmae, co może być jednak spowodowane młodym wiekiem roślin. Bardzo dobrze znosi kiepskie warunki uprawowe oraz przymrozki, wykazując wysoką odporność. Preferuje pełne słońce i kwaśne, przepuszczalne podłoże piaszczyste. W naturze przystosowana jest do cyklu chłodnych, wilgotnych zim i ciepłych, suchych lat, co warto naśladować w warunkach domowych.

Drosera pygmaea {Kumeu}

Populacja Drosera pygmaea z Kumeu (Nowa Zelandia) spotykana jest na podmokłych torfowiskach. Tworzy rozetki o średnicy 1-1,5 cm, a liście są jasnozielone z delikatnym czerwonym odcieniem, szczególnie widocznym przy silnym oświetleniu. Kwiaty są białe, pojawiają się wczesną wiosną. Jest to lokant niezbyt często spotykany w kolekcjach, co zwiększa jego wartość dla kolekcjonerów. Podobnie jak pozostałe populacje tego gatunku, wybarwia się na kolor czerwony z odrobinę pomarańczowej tonacji. Rośnie średnio szybko, ale kwitnie regularnie i obficie. Poza gemmae, dość łatwo rozmnaża się także przez nasiona, co daje dodatkowe możliwości propagacji. Gatunek produkuje gemmae odporne na mrozy do -5°C. W moich warunkach przetrzymał chyba największy przymrozek, około -10 stopni Celsjusza, co świadczy o jego niezwykłej odporności na niskie temperatury. W uprawie wymaga półcienia i kwaśnego, wilgotnego podłoża torfowo-piaskowego. Najlepsze rezultaty daje uprawa w cyklu zbliżonym do naturalnego, z wyraźnymi zmianami warunków między sezonami.

Drosera pygmaea {Little Bay}

Populacja Little Bay (Sydney) rośnie na wilgotnych, piaszczystych zboczach klifowych. W porównaniu do innych lokantów tego gatunku nie wyróżnia się niczym szczególnym, ale jest bardzo sprawna w radzeniu sobie z okresem suchym. Rozetki mają średnicę 1-1,5 cm, a liście są zielone i pokryte drobnymi włoskami gruczołowymi. Kwiaty są białe, pojawiają się na krótkich szypułach wczesną wiosną. Roślina wytwarza gemmae (pąki spoczynkowe), które są odporne na suszę i przymrozki do -5°C. W uprawie wymaga półcienia i kwaśnego, przepuszczalnego podłoża torfowo-piaskowego. Nasiona kiełkują dość łatwo, co jest dodatkową zaletą przy rozmnażaniu tego gatunku.

Drosera pygmaea {Mount Lofty}

Populacja Drosera pygmaea z Mount Lofty (Południowa Australia) spotykana jest na wilgotnych łąkach górskich. Tworzy rozetki o średnicy 1-1,5 cm, a liście wybarwiają się na czerwono, z wyraźnym czerwonym unerwieniem. Jest to kolejna z lokacji tego gatunku, ponownie wybarwiająca się intensywnie na czerwono. Kwiaty są białe, pojawiają się na krótkich szypułach wczesną wiosną. Wytwarza odrobinę wyższe pędy kwiatowe w porównaniu do innych populacji. Kwitnie niezawodnie i obficie, co zwiększa jej walory estetyczne. Podobnie jak pozostałe populacje, wytwarza niewielką ilość gemmae, które są odporne na mrozy do -6°C. Z moich obserwacji wynika, że pułapki tej odmiany nieco bardziej przylegają do podłoża, co jest cechą charakterystyczną dla tej populacji. Roślina wytwarza gemmae odporne na mrozy do -6°C. W uprawie zalecane jest stanowisko w półcieniu i kwaśna mieszanka torfowo-piaskowa. W naturze przystosowana jest do wyraźnego cyklu pór roku, z chłodnymi, wilgotnymi zimami i ciepłymi, suchszymi okresami letnimi.

Drosera pygmaea {New Zealand}

Populacja Drosera pygmaea z Nowej Zelandii występuje na mokrych torfowiskach i piaskach wysp. Jest to kolejna forma wybarwiająca się na zielono, nieco większa od poprzedniczki. Tworzy rozetki o średnicy 1-1,5 cm, a liście są jasnozielone. Kwiaty są białe, pojawiają się wczesną wiosną. Rośliny z tej lokalizacji wytwarzają trochę większe gemmae i jest ich znacznie więcej w porównaniu do innych populacji, co ułatwia rozmnażanie. Gatunek formuje gemmae, które wytrzymują krótkotrwałe mrozy do -5°C. Same rośliny należą do najbardziej wytrzymałych wśród rosiczek pigmejskich, doskonale znosząc zmienne warunki uprawowe. Jedynym minusem jest to, że obeschnięte stare listki dość mocno kontrastują z podłożem, co może obniżać walory estetyczne i jest powodem mniejszej popularności tego lokantu wśród kolekcjonerów. Preferuje kwaśne, wilgotne podłoże i półcień. W naturze rośnie w cyklu chłodnych, wilgotnych zim i cieplejszych, bardziej suchych okresów letnich, co warto odwzorować w uprawie domowej dla uzyskania najlepszych rezultatów.

Drosera pygmaea {Sydney}

Populacja Drosera pygmaea z Sydney rośnie na wilgotnych piaskach w rejonie plaż i wydm wschodniego wybrzeża Australii. Jest to lokalizacja popularna głównie ze względu na miasto, ale sama roślina nie wyróżnia się szczególnymi cechami morfologicznymi w porównaniu do innych populacji tego gatunku. Tworzy rozetki o średnicy 1-1,5 cm, a liście są zielone z czerwonym unerwieniem. Kwiaty są białe z delikatnym różowym odcieniem, pojawiają się wczesną wiosną na krótkich szypułach. Dobrze radzi sobie w hobbystycznych kolekcjach, choć nie jest często spotykana wśród hodowców. Rośnie dość powoli, ale kwitnie niezawodnie, bez większych opóźnień. Gatunek wytwarza gemmae odporne na przymrozki do -5°C. Łatwo zebrać jej nasiona jak i gemmae, co daje dodatkowe możliwości rozmnażania. Wykazuje wysoką wytrzymałość na kiepskie warunki uprawy, co czyni ją cennym nabytkiem dla początkujących hodowców. Rośliny mateczne zwykle odradzają się na wiosnę po okresie zimowej hibernacji. W uprawie wymaga kwaśnego, przepuszczalnego podłoża torfowo-piaskowego oraz stanowiska w półcieniu. Najlepsze rezultaty daje utrzymywanie cyklu zbliżonego do naturalnego, z wyraźnymi różnicami między sezonami, choć ze względu na swoją adaptacyjność, toleruje również bardziej jednolite warunki uprawowe.

Drosera pygmaea {Tasmania}

Populacja Drosera pygmaea z Tasmanii występuje na torfowiskach i wilgotnych wrzosowiskach wyspy, stanowiąc ostatni lokant tego gatunku w mojej kolekcji. Tworzy rozetki o średnicy 1-1,5 cm, a liście są jasnozielone. Kwiaty są białe, pojawiają się wczesną wiosną na krótkich szypułach. Wytwarza odrobinę większe gemmae w porównaniu do innych populacji tego gatunku, podobnie jak większe wydają się także jej pułapki, co stanowi cechę charakterystyczną dla tej populacji. Roślina produkuje gemmae odporne na mrozy do -8°C, co czyni ją najbardziej odporną na niskie temperatury spośród wszystkich rosiczek pigmejskich w mojej kolekcji. Pozostałe cechy są raczej przewidywalne i typowe dla gatunku. Nie ma z nią problemów uprawowych, radzi sobie dobrze nawet w przypadku przesuszenia, co świadczy o jej wysokiej adaptacyjności do różnych warunków. Nie wymaga okresu spoczynku, co znacząco upraszcza jej uprawę domową. Jest to wyjątkowo łatwa w adaptacji rosiczka – bardzo łatwo się przyjmuje w nowym miejscu, a to chyba jedyny gatunek, który bez większych strat udało mi się przesadzić już rosnący. W uprawie wymaga kwaśnego, wilgotnego podłoża i stanowiska w półcieniu. Ze względu na swoją wyjątkową odporność i elastyczność, jest to doskonały wybór zarówno dla początkujących, jak i doświadczonych hodowców rosiczek.

Drosera roseana

Drosera roseana to najbardziej popularna z niewielkich rosiczek o wzniosłym pokroju, występująca na piaszczystych torfowiskach w regionie Walpole-Nornalup w południowo-zachodniej Australii. Tworzy rozetki o średnicy 1-2 cm, a liście są zielone z różowym unerwieniem. Kwiaty są białe, pojawiają się wczesną wiosną na pędach kwiatowych zwieńczonych większym gronem pąków, co tworzy efektowny widok podczas kwitnienia. Gemmae tego gatunku są niewielkie, w pewnym sensie walcowate, i podczas zbiorów mają tendencję do odskakiwania na większe odległości, co może utrudniać ich pozyskiwanie. Na ten moment jeszcze nigdy nie udało mi się zebrać nasion tej rosiczki, co sugeruje pewne trudności w rozmnażaniu generatywnym w warunkach domowych. Gatunek wytwarza gemmae odporne na suszę i przymrozki do -6°C. Nie jest szczególnie trudna w uprawie, idealnie nadawałaby się do hodowli na parapecie ze względu na swoją adaptacyjność i niewielkie rozmiary. Preferuje stanowiska w półcieniu i kwaśne, przepuszczalne podłoże torfowo-piaskowe. W naturze rośnie w cyklu chłodnych, wilgotnych zim i gorących, suchych lat, co warto odtworzyć w warunkach domowych dla uzyskania najlepszych rezultatów, choć dobrze znosi również bardziej jednolite warunki uprawowe.

Drosera sargentii

Drosera sargentii to jedna z najbardziej nietypowych odmian rosiczek pigmejskich w mojej kolekcji. Występuje na wilgotnych piaskach i torfowiskach regionu Fitzgerald River National Park w południowo-zachodniej Australii. Tworzy rozetki o średnicy 1-2 cm, a pomimo częściowo wzniosłego pokroju, doskonale radzi sobie w kiepskich warunkach uprawowych, co czyni ją stosunkowo łatwą w hodowli. Charakterystyczną cechą tej odmiany są bardzo wąskie listki, co wyraźnie odróżnia ją od innych rosiczek pigmejskich. Ciekawym elementem są kolorowe gemmae, które często wybarwiają się na czerwono lub pomarańczowo, co zwiększa atrakcyjność wizualną rośliny. Nie ma problemów z ich zbiorem, gdyż są dobrze wykształcone i dość duże. Kwiaty są białe, pojawiają się wczesną wiosną na krótkich szypułach. Na jeden pęd kwiatowy przypada kilka pąków, co tworzy efektowny widok podczas kwitnienia. Gatunek wytwarza gemmae odporne na suszę i przymrozki do -6°C. W uprawie zalecany jest półcień i mieszanka torfu z piaskiem. Najlepsze wyniki daje utrzymywanie rośliny w cyklu zbliżonym do naturalnego – z chłodnymi, wilgotnymi zimami i ciepłymi, suchszymi okresami letnimi. Nie wymaga specjalnej troski, choć reaguje pozytywnie na regularne nawilżanie podłoża w okresie wzrostu.

Drosera verructa {Bettys Beach}

Populacja Drosera verructa z Bettys Beach występuje na piaszczystych wydmach przy wybrzeżu południowo-zachodniej Australii. Jest to bardzo wspaniała odmiana o charakterystycznym wzniosłym pokroju, który może stwarzać pewne wyzwania w uprawie, ale również nadaje jej wyjątkowy wygląd. Tworzy rozetki o średnicy 1-2 cm, a liście są intensywnie czerwonozielone. Kwiaty są białe, pojawiają się wczesną wiosną na krótkich szypułach. Na każdy pęd kwiatowy przypada kilka kwiatów, co tworzy efektowny widok podczas kwitnienia. Wytwarza kilka grubszych gemmae, które są łatwe w zbiorze i dobrze znoszą transport, zachowując wysoką żywotność. Cechą typową dla tego gatunku jest obsychanie dolnych listków, co jest naturalnym procesem, choć może budzić niepokój początkujących hodowców. Gatunek formuje gemmae odporne na przymrozki do -7°C, co czyni go stosunkowo odpornym na krótkotrwałe spadki temperatur. Preferuje stanowiska w pełnym słońcu i kwaśne, dobrze drenujące podłoże torfowo-piaskowe. Lokant ten jest jednym z łatwiejszych w uprawie w porównaniu do innych przedstawicieli tego gatunku, ale wymaga regularnego nawilżania podłoża i odpowiedniego nasłonecznienia dla zachowania atrakcyjnego wyglądu.

Drosera verructa {Two Peoples Bay}

Populacja Drosera verructa z Two Peoples Bay występuje na wilgotnych piaskach i wrzosowiskach południowo-zachodniej Australii. Jest to drugi z posiadanych przeze mnie lokantów tego gatunku, który rośnie znacznie wolniej w moich warunkach niż populacja Bettys Beach. Tworzy rozetki o średnicy 1-2 cm, a liście są zielone z czerwonym unerwieniem. Kwiaty są białe z odcieniem różu, pojawiają się wczesną wiosną na krótkich szypułach. Pomimo wolniejszego wzrostu, niezawodnie wytwarza gemmae, które są dość grube i łatwe w zbiorze, co stanowi istotną zaletę przy propagacji. Roślina formuje gemmae odporne na suszę i przymrozki do -6°C. W uprawie zalecany jest półcień i kwaśne, przepuszczalne podłoże torfowo-piaskowe. Jedyną większą różnicą jaką zauważyłem w porównaniu z populacją Bettys Beach było tempo wzrostu, które w tym wypadku jest dość powolne. Choć rośnie wolniej, wykazuje dobrą odporność na zmienne warunki, co czyni ją wartościowym dodatkiem do każdej kolekcji rosiczek pigmejskich. Wymaga zimnych, wilgotnych zim i ciepłych, suchych lat, naśladujących naturalne warunki jej występowania, choć ze względu na swoją adaptacyjność, toleruje również bardziej jednolite warunki uprawowe przez krótsze okresy.

Drosera x Badgerupii

Drosera × badgerupii, pierwotnie znana także pod nazwą Drosera Lake Badgerup, jest fascynującą hybrydą łączącą cechy Drosera patens oraz Drosera occidentalis. Jak każda z krzyżówek, idealnie nadaje się na podstawę kolekcji rosiczek pigmejskich. Jest niezwykle wytrzymała i rośnie bardzo szybko, co czyni ją idealną dla początkujących hodowców. Tworzy zwarte rozetki o średnicy 1-2 cm, z liśćmi równomiernie rozłożonymi i przylegającymi do podłoża. Kwiaty są białe, pojawiają się wczesną wiosną na krótkich szypułach. Niezawodnie wytwarza liczne gemmae, które są odporne na suszę i przymrozki do -6°C. Krzyżówka ta idealnie łączy w sobie cechy obojga rodziców, zarówno pod względem wyglądu, jak i wymagań uprawowych. Świetnie prezentuje się w zwartych grupach, tworząc efektowne, miniaturowe formacje. W uprawie preferuje kwaśne, dobrze drenujące podłoże torfowo-piaskowe oraz stanowisko w półcieniu. Jest mało wymagająca i wybacza błędy w uprawie, co czyni ją doskonałym wyborem dla początkujących hodowców. W naturze przystosowana jest do cyklu chłodnych, wilgotnych zim i ciepłych, suchych lat, co warto naśladować w warunkach domowych dla osiągnięcia optymalnych rezultatów, choć ze względu na swoją wyjątkową adaptacyjność, dobrze znosi również bardziej jednolite warunki uprawowe.

Drosera x Badgingarra

Drosera × badgingarra to fascynująca krzyżówka wywodząca się z rejonu Badgingarra w zachodniej Australii. W mojej kolekcji wciąż jest nowością, ale już wykazuje niezwykle atrakcyjne cechy. Tworzy zwarte rozetki o średnicy 1-2 cm, a rośliny wybarwiają się na wspaniały, intensywnie czerwony kolor, szczególnie przy dobrym oświetleniu. Liście mają zielone podstawy i czerwone końcówki, co tworzy efektowny kontrast. Kwiaty są białe, pojawiają się wczesną wiosną na krótkich szypułach. Jej rodzice to Drosera allantostigma oraz Drosera omissa, co daje interesującą kombinację genetyczną łączącą cechy obu gatunków. Roślina produkuje gemmae odporne na suszę i przymrozki do -6°C. Na ten moment nie miałem jeszcze problemów z jej uprawą, choć nie mam pewności jak w jej przypadku wygląda sprawa okresu spoczynku zimowego. W naturze rośnie na piaskach; w uprawie wymaga jasnego stanowiska, kwaśnego, dobrze drenującego podłoża torfowo-piaskowego. Najlepsze wyniki daje uprawa w warunkach naśladujących naturalne siedlisko – z chłodniejszymi, wilgotnymi zimami i cieplejszymi, suchszymi okresami letnimi. Jest to wartościowy nabytek dla każdej kolekcji rosiczek pigmejskich ze względu na intensywne wybarwienie i stosunkowo niewielkie wymagania uprawowe.

Drosera x Carbarup

Drosera × carbarup to bardzo ciekawa krzyżówka odkryta w rejonie Carbarup. Jest połączeniem Drosera occidentalis z Drosera plastystigma. Tworzy rozetki mierzące 1-2 cm, a liście zielone z wyraźnym czerwonym unerwieniem. Białe kwiaty z różowym odcieniem pojawiają się wczesną wiosną. Listki łowne wabią barwą czerwono-różową, która intensyfikuje się przy dobrym oświetleniu. Jest niezawodna w wytwarzaniu gemmae, które chronią przed suszą i przymrozkami do -6°C. Dość dobrze radzi sobie w warunkach parapetowych, co czyni ją idealną dla początkujących hodowców. Podobnie jak pozostałe krzyżówki, może stanowić solidną podstawę kolekcji rosiczek pigmejskich. W uprawie preferuje kwaśne, przepuszczalne podłoże i stanowisko półcieniste. Wymaga okresowych zmian temperatur zbliżonych do naturalnego cyklu – chłodniejszych, wilgotnych zim i cieplejszych, suchszych okresów letnich. Jest stosunkowo odporna na błędy w uprawie, co zwiększa jej atrakcyjność dla kolekcjonerów.

Drosera x Legrandii

Drosera × legrandii to krwista, czerwona krzyżówka rosiczek pigmejskich, która występuje w rejonie Le Grand National Park. Jej rodzice to Drosera nitidula oraz Drosera occidentalis. Tworzy rozetki mierzące 1-2 cm, z liśćmi intensywnie wybarwionymi na czerwono. Kwiaty rozwijają się wczesną wiosną, są różowo-białe, co tworzy piękny kontrast z czerwonymi liśćmi. Ma dość szybki wzrost i jest jedną z łatwiejszych krzyżówek w uprawie. Wytwarza spore ilości gemmae, które są odporne na suszę i przymrozki do -6°C. Dobrze znosi nagłe spadki temperatur, wytwarzając wtedy o wiele więcej rosy, co zwiększa jej efektywność w chwytaniu owadów. Jedną z istotniejszych jej cech jest fakt, że nie jest w stanie zawiązać płodnych nasion, dlatego jedyną metodą rozmnażania pozostają gemmae. W uprawie zalecane jest stanowisko półcieniste i kwaśne, dobrze drenujące podłoże torfowo-piaskowe. Wymaga zimnych, wilgotnych zim dla prawidłowego rozwoju.

Drosera x Sidjamesii

Drosera × sidjamesii to krzyżówka Drosera patens z Drosera pulchella, powstała na obszarze Sid James Reserve. Tworzy rozetki mierzące 1-2 cm, a liście są zielone z czerwonym unerwieniem. Docelowo jest nieco większa od pozostałych rosiczek pigmejskich. Listki tej krzyżówki są odrobinę szersze, zwężając się tuż przed pułapką. Kwiaty są białe, rozwijają się wczesną wiosną na dość wysokim pędzie kwiatowym zakończonym grupką pąków. Roślina generuje dość liczne gemmae, które są łatwe w zbiorze i nie sprawiają problemów w transporcie. Forma wytwarza gemmae odporne na suszę i przymrozki do -6°C. W niższych temperaturach zbiera się na niej trochę więcej rosy, co zwiększa jej efektywność w chwytaniu owadów. Preferuje kwaśne podłoże i stanowisko w półcieniu. W uprawie wskazana jest mieszanka torfu z piaskiem oraz zapewnienie zimnych, wilgotnych okresów zimowych i cieplejszych, bardziej suchych okresów letnich.

Warunki uprawy

Jeśli jesteś w tym miejscu, to z pewnością zastanawiasz się co jest konieczne do rozpoczęcia przygody z uprawą rosiczek pigmejskich. Nie są to gatunki ciężkie w uprawie, jednak wymagają kilku dość specyficznych warunków. Aby rozpocząć ten temat musimy ustalić czym są gemmae. Sprawa jest tutaj dość prosta. Jak każda roślina, tak i rosiczka pigmejska, doskonaliła się w procesie ewolucji. Dzięki temu wytworzyła unikalny dla siebie sposób zasiedlania nowych terenów. Cały proces jest dość złożony, dlatego nie chciałbym go tutaj poruszać. Nie jest on aż tak ważny. Istotą sprawy jest fakt, że w pewnym momencie życia rośliny matecznej, wokół stożka wzrostu wytwarzana jest pewną ilość małych listków (pączków - gemmae), które dość łatwo dają się oddzielić i posadzić w nowym miejscu. Zależnie od gatunku, pączki te mogą mieć różny rozmiar, od wielkości podobnej do główki igły, aż do kilku milimetrów. Istnieje spory wachlarz metod rozmnażania rosiczek pigmejskich. Jednak najłatwiejszą z nich jest wykorzystanie gemmae. Co więcej, w przypadku krzyżówek gatunkowych jest to jedyny pewny sposób aby otrzymać kopię rośliny matecznej. Jeśli chodzi o podłoże, to te gatunki rosiczek nie są pod tym względem aż tak wymagające. Podstawą będzie kwaśny torf, zmieszany z piaskiem kwarcowym. Proporcje są zależne od odmiany i nie wpływają w aż tak znaczący sposób na wzrost rośliny. Im więcej piasku, tym większą kontrolę można utrzymać nad wilgotnością samego podłoża. Jest to bardzo przydatne spostrzeżenie, zwłaszcza w okresie miesięcy letnich. Wysiew gemmae jest bardzo prosty. Wystarczy wyłożyć je na powierzchni podłoża. Ważne jest aby wysianych pączków nie przysypywać oraz aby miały dostęp do światła. Żywotność pączków jest różna, tak długo jak przebywają w chłodzie i nie zostaną wysuszone, będą nadawały się do wysiewu. Zdarza się, że otrzymamy już kiełkujące gemmae. Nie jest to też problemem, wymaga jednak odrobinę więcej uwagi gdyż takie malutkie rośliny musimy ręcznie zasadzić, uważając aby nie zniszczyć młodych korzonków. Ważną sprawą jest także fakt, że rosiczki pigmejskie, także ze względu na swój rozmiar, mają dość cienkie korzenie. Dlatego niezbyt dobrze znoszą przesadzanie.

Pierwsze kroki

Pytanie niezwykle istotne. Od czego właściwie zacząć? Przyjmijmy, że posiadasz już podłoże, doniczki, miejsce gdzie będzie to stało, a także same gemmae. Teraz pora połączyć te wszystkie elementy w jedną całość. Zacznijmy więc od podłoża. Dobrze aby było dość wilgotne. Ciężko uzyskać podobny efekt w momencie gdy torf jest mocno przesuszony. Problem ten można obejść dodając wodę do takiego podłoża zanim zostanie ono umieszczone w doniczkach. Owszem jest przy tym trochę pracy i nie wygląda to za czysto, jednak w ostatecznym rozrachunku jest to bardzo przydatne. Użyteczne może okazać się także nie zapełnianie doniczek do końca. Warto zostawić tak około 0,5cm przestrzeni pomiędzy ramką doniczki, a poziomem podłoża. Dzięki temu możliwe będzie przykrycie takiej doniczki folią bez obaw o to, że gemmae przykleją się do niej i zostaną usunięte w chwili jej zdejmowania. To rozwiązanie jest przydatne, jeśli rośliny mają stać nad grzejnikiem. Ogrzewanie bardzo mocno wysusza powietrze, co w rezultacie mogłoby wysuszyć gemmae. W takim wypadku dobrze jest więc przykryć takie doniczki kawałkiem folii. Tworząc coś na wzór miniaturowej szklarni. Kolejnym krokiem jest ustawienie takiej doniczki w jasnym miejscu. Może to być parapet lub jakaś półka ze sztucznym oświetleniem. Istotne jest tutaj tylko to, aby rośliny miały dostęp do światła. Bez niego sobie nie poradzą. Kwestia podlewania jest trochę bardziej zagmatwana. Zacznijmy od tego, że część gatunków rosiczek pigmejskich wymaga okresu suchego spoczynku. W sieci można znaleźć naprawdę sporo opisów na ten temat. Spróbuję jednak opisać jak to wygląda u mnie. Ze względu na to, że posiadam troszkę większą ilość tych gatunków, musiałem znaleźć sposób na to aby ułatwić sobie ich podlewanie. Rozwiązaniem okazała się tutaj tacka transportowa. Można ją uznać, za trochę większą podstawkę. Ustawiam na niej około dwudziestu doniczek i podlewam już bezpośrednio do tacy. W okresie wiosna - jesień, podlewam dość obficie. Można uznać, że w tym czasie dosłownie stoją zanurzone w wodzie. W praktyce wygląda to tak, że nalewam wody do około połowy wysokości doniczek. Stoją tak do momentu aż woda zniknie. Pod względem czasu bywa to różnie, od kilku dni, aż do kilku tygodni dla jednego cyklu. Po odparowaniu czekam jeszcze z uzupełnieniem wody około dwóch dni. Obserwując jednak czy doniczki zbytnio nie przeschły. Po czym ponownie dolewam wody i cykl się powtarza. W czasie zimy praktycznie zaprzestaję podlewania. Kontrolując aby podłoże nie było zbyt suche. Kwestia temperatury jest mocno nieokreślona. Są zwolennicy wyższych temperatur, jak i przekonani, że te rośliny wytrzymają niższe temperatury. Osobiście zaliczam się bardziej do tych drugich. Ma to jednak pewne ograniczenia. Zacznijmy więc od tego, że okresie zimy trzymam je w pomieszczeniu gdzie średnia temperatura to około 5 stopni Celsiusza. W przypadku bardzo dużych mrozów spada ona do 0. Jak na razie nie zauważyłem większych szkód spowodowanych takim działaniem. Pozostałą część roku rośliny te spędzają na zewnątrz, zabezpieczone przed deszczem oraz ptakami.

Wstęp

Gatunki

Drosera allantostigma

Drosera australis (pink flower, red veins)

Drosera citrina

Drosera dichrosepala

Drosera gibsoni

Drosera helodes x pulchella

Drosera lasiantha

Drosera lasiantha x callistos

Drosera leucostigma (red plants)

Drosera leucostigma (yellow plant)

Drosera mannii

Drosera mannii x omissa

Drosera micrantha

Drosera minutiflora

Drosera nitidula

Drosera occidentalis {Bermullah}

Drosera occidentalis {Cape Le Grande}

Drosera occidentalis {Frenchman Peak}

Drosera occidentalis {Mount Cooke}

Drosera occidentalis {Warriup}

Drosera omissa x pulchella

Drosera patens

Drosera platystigma

Drosera pulchella (35B)

Drosera pulchella (44A)

Drosera pulchella (52A)

Drosera pulchella (58B)

Drosera pulchella (All Green)

Drosera pulchella (Orange flower)

Drosera pulchella (Pink flower)

Drosera pulchella {Bakers Junction}

Drosera pulchella {Big Brook}

Drosera pulchella {Cape Le Grande}

Drosera pulchella {Coalmine Beach}

Drosera pulchella {Mount Cooke}

Drosera pulchella {Scott River}

Drosera pygmaea {Broadwater NP}

Drosera pygmaea {Cranbrook}

Drosera pygmaea {Kai Iwi Lakes}

Drosera pygmaea {Kangaroo Island}

Drosera pygmaea {Kumeu}

Drosera pygmaea {Little Bay}

Drosera pygmaea {Mount Lofty}

Drosera pygmaea {New Zealand}

Drosera pygmaea {Sydney}

Drosera pygmaea {Tasmania}

Drosera roseana

Drosera sargentii

Drosera verructa {Bettys Beach}

Drosera verructa {Two Peoples Bay}

Drosera x Badgerupii

Drosera x Badgingarra

Drosera x Carbarup

Drosera x Legrandii

Drosera x Sidjamesii

Warunki uprawy

Pierwsze kroki

Kontakt

Wstęp

Gatunki

Drosera allantostigma

Drosera australis (pink flower, red veins)

Drosera citrina

Drosera dichrosepala

Drosera gibsoni

Drosera helodes x pulchella

Drosera lasiantha

Drosera lasiantha x callistos

Drosera leucostigma (red plants)

Drosera leucostigma (yellow plant)

Drosera mannii

Drosera mannii x omissa

Drosera micrantha

Drosera minutiflora

Drosera nitidula

Drosera occidentalis {Bermullah}

Drosera occidentalis {Cape Le Grande}

Drosera occidentalis {Frenchman Peak}